Jula 2022

Det fine med juleblogg er at vi kan sjå tilbake på åra før som påminning om kva vi har gjort og kva vi har skrive. Ei intern minnebok som vi deler, og som de sjølvsagt er velkomen til å lese. Endringane er ikkje alltid så store, men livet treng ikkje vere kjedelig av den grunn.

Det var fint å kunne reise ut av landet igjen etter år med restriksjonar. I juni gjekk turen til Mallorca saman med Marte, Vebjørn, Sierra og Ruby. Fine dagar med sol og varme er godt for kropp og sjel. I september besøkte vi Costa Brava kysten. Denne gongen saman i godt selskap med Stig og Berit. 

Marte og Vebjørn sitt husprosjekt i Dale er sidan sist juleblogg blitt meir konkret med byggestart i 2023. 

På Brattholmen var årets høgdepunkt Tomine sin skulestart. For tida er dans viktigste fritidssyssel for henne og Ronja. Karina har også fått og tatt nye utfordringar som rettleiar for ungdom som treng hjelp til å komme tilbake til skulen. Padel ga slik meirsmak at eg kjøpte racketar til Ole og meg i bursdagsgåve til han. Vi har framleis til gode å slite dei ut.......

Endeleg vart det seriegull etter to sesongar bak Bodø-Glimt. Cupfinaleseier i mai var også ein høydare. 

At ellers så røde Simon ville vere med kamp varma også eit pappahjarte. Fotballtribuna blir ofte brukt til negative og ofte hatefulle ytringar til motstandarlaget. Å få møte sympatiske nordlendingar på stadion og i gatene var triveleg. Dette treng norsk fotball meir av.

Vi har hatt båt dei siste 20 åra. Usikker på om eg skulle skrive i eg-form sidan Olga meiner dette er mest mi greie. Har ikkje flagga båtlivet veldig høgt dei siste åra, men i sommar bytta vi ut Bellaen med ein Shark. Å ligge i stille havgap og sortere eigne tankar er balsam for sjela, men sjølvsagt også kjekt med selskap av store og små.

I oktober var det 5 år sidan Olga fekk kreftdiagnosen. Det er ikkje til å legge skjul på at cellegift og anna behandling set sine spor.  Å vere i jobb med ein kreftsjukdom er krevjande, og Olga er no 100% ufør. I fjor haust vart det også konstatert spredning til hjernen. Denne behandlast med gammakniv/strålekniv. Det skal ikkje mykje endring til i hjernen før det kan påverke vitale funksjonar. For Olga sin del gir det utslag på dårlegare balanse og finmotorikk. Kampen mot kreften er tøff, men legevitenskapen utviklar stadig ny behandling som gjev håp for framtid. 

Dei siste åra har det blitt ein vane å feriere til fjells for oss. Snytto i Myrkdalen har blitt ein fin samlingsplass for flokken, og i år blir det igjen felles julefeiring. Snøen har lagt seg, og vi har fått fine førjulsdagar i puddersnø. Sist julefeiring vart Besten gjennomskua som nisse, og han har ikkje fått fornya tillit. Det nye er visst imaginære nisser.....

Den kloke relasjonshøvdingen Jan Spurkeland har lært oss å skilje mellom "intensjonskanalen" og "feilsøkingskanalen". Byråkratiet, politikken og media har ein tendens til å leite etter feil, og mange av oss blir dratt med i den grøfta. Lat oss bruke 2023 til å vere meir på intensjonskanalen.

Med ønskje om ei god og velsigna julehøgtid til alle!

Jula 2021

"Eg har et julehjerte til deg
Som du kan henge på ditt juletre

Det kan du sjå på og tenke på meg

Som e so uendelig gla i deg"

Denne songen fekk vi av Ronja, Tomine og Sierra då vi starta julefeiringa for ei veke sidan. Vi må dele på godene, og i år feirar flokken vår med sine svigerfamiliar. Olga og eg er godt installert på Snytto og ser fram til fine og rolege dagar før vi blir fleire i romjula. Snytto flytta vi inn i til forrige jul, og den har gitt oss mykje glede det siste året både sommar og vinter. 

Destinasjonen er Myrkdalen Vest. Vesle julaftan er det -8 og fint vinterver ute. Det har lagt seg eit lite "melislag" på snøen som klarte å overleve mildveret tidlegare i månaden. Så skiturar ligg det godt til rette for.

Ruby vart født i mai. Førebels litt for ung til å glede Mommo og Besten med song, men absolutt ein solstråle og gledesspredar elles. Ho har no forstått at det er mogleg å komme seg framover i livet på eiga hand. Dette er livets under som vi undrar og gler oss over. For dei som ikkje har full oversikt er Vebjørn og Marte foreldra til Ruby, og Sierra stolt storesøster. Ordbanken til Sierra blir stadig utvida, og sortering og artikulasjonen av orda gjer at det stadig blir enklare å forstå kva ho vil. Foreldra er flinke til å gje korte snaps frå kvardagen til stor glede for oss som får sjå og høyre.

Sykkelturar med pappa sin elsykkel på Bergen sine fjell og snowboardsvingar i Myrkdalen er godt dokumentert. (I den grad du kan seie at snaps som dukkar opp og forsvinn er dokumentasjon.....). Marte og Vebjørn runda 30 i år, men Koronaene gjorde at den store festen måtte avlysast. Vebjørn jobbar framleis med oljeinstallasjonar i inn og utland. Marte kan no også tittelere seg som spesialpedagog etter fullført mastergrad gjennom to svangerskap. For tida handlar mykje om planer for husdrømmen som skal realiserast i Dale (Sunnfjord) dei neste par åra.

Karina og hennar flokk bur eit høveleg langt steinkast frå oss på Sotra. Ronja er blitt andreklassing, spelar fotball, og Besten har planar om at ho skal spele meir piano når Besten får/tek seg tid. I den alderen skiftar interessene fort. I fjor var det handball og turn. Tomine går siste året i barnehagen, og blir til hausten skulejente på Brattholmen skule. Det ser ho fram til. Karina og Ole held fram som fysioterapeut og programmerer. Slik er livet, ikkje så store endringar frå år til år når familien er etablert og ungane veks til.

Simon avslutta i haust eit års opphald i USA i forsvaret sin regi. Han har fått nye oppgåver og utfordringar og er no stasjonert på Evenes, med pendlarstatus til eiga leilighet i Bergen. (Om noko skulle lure er alt innanfor gjeldane regelverk 😏). Kjærasten Silje har fått fast jobb som politi på Karmøy, så det blir nok framleis litt "her og der", men dette fiksar ungdomane fint.

I haust måtte Olga i gang igjen med cellegiftbehandling. Kreften blir ho ikkje kvitt, men vi håpar og ber om at god behandling og gode medisinar skal halde den i sjakk så lenge som mogleg. Cellegifta er tøff med kroppen, og når forkjølelsesvirus i tillegg inntek kroppen fekk ho nokre tøffe veker i oktober og november. Men ho står han av, og siste kroppscanning viste gode resultat. Jobbing blir det naturleg nok mindre av når den viktigaste jobben er å halde kroppen best mogleg frisk. Men ho er produktiv med strikkepinnar og sylteglas noko store og små i flokken får nyte godt av. 

Neste år rundar eg 10 år i Askøy kommune. Askøyskolen er ein god arbeidsplass med faglege utfordringar og gode kollegaer både i fagavdelinga og ute på skulane. Opplever at det ikkje er lenge sidan vi tok opp teltpluggane og forlet Førde, men det er vel teikn på god livskvalitet når vi opplever at tida går fort. 

Etter å budd litt i byen og litt på strilalandet, melde vi i fjor haust flytting til Møvik for godt. Ein god plass å leve eit godt liv. 

Solstova som vi bygde på takterrassen i fjor gjev god ly for vinden samtidig som den slepp varme solstrålar inn og gjev vidsyn utover havet. 

Vi skal ikkje skryte på oss mykje bruk av kajakkane, men lever etter mottoet at det berre er det som ligg framom vi kan gjere noko med.

Men Bodø-Glimt; no er eg lei av sølv .... seier han som bur i Brann-land. Men far og son sat side om side i blått og raudt på Brann stadion 1.søndag i advent. 

Mor, far og svigermor Eli bur framleis heime i eigne hus. Sjølv om kroppen med åra slitest og krev litt service, er dei klåre i toppen og har humøret i behald. I påska rundar Eli 90 år, og storfamilien gler seg til å feire henne. I haust samla vi storfamilien Solemdal på Alexandra i Loen. Mor runda 85, men det var ikkje difor vi var samla seier ho som ikkje likar merksemd om seg sjølv, men som set stor pris på å ha flokken rundt seg.

I fjorårets juleblogg skreiv eg om ansleisåret 2020. 2021 vart heller ikkje tilbake til normalen sjølv om vi trudde det i haust. Men igjen må vi minne oss om at når det uventa og for mange det kritiske oppstår, bur vi i eit av landa med best sikringsnett, om det gjeld sjukdom, Korona eller straumprisar.

Vi ønsker alle ei velsigna julehøgtid, og ønskje om eit godt koronafritt 2022.

Jula 2020

Per Fuggeli introduserte omgrepet «Flokken». Dette er eg glad i, og eg er glad i min flokk. Som stadig veks. Til våren blir vi mommo og besten til 4 då Sierra får ei søster. Stor stas!

Ansleisåret 2020 er snart over. Ansleis ja, men likevel er mykje ved det same. Flokken vår og jobben vår er viktige fundament som ikkje har endra seg. Men for andre har ansleisåret ikkje vore like godt. Vi er takksame for å bu i landet med verdas beste sikringsnett.

Olga får god hjelp av verdas beste helsevesen. Finansiert av våre felles midlar. Kvar 3.veke får ho nødvendig men kostbar medisin for å halde kreftcellene i sjakk. Kvar 4. månaden viser CTen kven som har overtaket. Siste året har vore fint. I gang igjen på jobb, med god tilpassing.

Koronaen har gjort at vi begge har hatt mykje heimekontor. Mykje av jobben min i Askøy kommune kan eg gjere heimafrå, men når vi ikkje lenger kunne møtast fysisk har vi oppdaga kor viktig dette er for eit arbeidsfellesskap.

Sist fredag overtok vi hytta i Snytto (Myrkdalen vest). Etter intensive innflyttingsdagen har vi no fått flokken til fjells for julefeiring. Lite snø førebels, men vi stolar på snømeldingar seinare i jula. 

Simon har i haust vore i USA. Karantenetid gjer at han må tilbringe jula åleine. Trist, men desto kjekkare når han kjem til fjells i romjula. Men koronaen har gjort oss gode i digital kontakt, så det får vi nytte oss av i kveld. Mora har fylt opp fryser og kjøleskap, og han får prøvd seg som  julekokk. Men fleire problemstillingar dukkar opp; Kva med mandel i grauten?

I grautgryta på fjellet var det i går over 20 mandlar. Det ga rom for ulike reglar. Ronja meinte det var urettferdig sidan besten et meir graut enn ho. Løysinga vart like fulle skåler der berre første runde var gjeldande. Karina gjekk av men sigeren etter ometing med faren.

Karina har blitt ein del av laget i nye Øygarden kommune. Når ho ikkje er fysioterapeut går mykje av tida med til å vere mor. I november flytta dei eit par km til Brattholmen der skulen til Ronja ligg. Ja, skulejente er ho blitt, og handball og turn er favorittane i fritida. Tomine har eit år igjen i barnehagen, og synst det er flott. Ole programmerer, og med dagar framfor maskina må kroppen få fysiske utfordringar i fritida. Men den er ikkje heilt klar til ny Norseman enno.

Det er heller ikkje Marte som går med veksande mage. Ikkje så samarbeidsvillig denne gongen, så jobben ved Gimle skole har måtte vike noko no i haust. Koronaen har gjort at Vebjørn ikkje har vore på så mange oljereiser i haust. Sierra er blitt 1 år, og starta i haust i barnehage i tøffelavstand frå heime.

Litt lenger er det til Simon som i haust har vore i USA for videre skulering i forsvaret. Han og Silje har tatt opp teltpluggene i Bodø, og Silje har fått politivikariat heime på Karmøy. Kjekt, for det er ikkje så lett å få jobb i denne etaten.

Dette var flokken oppsummert i 2020.

Vi ønsker alle ei velsigna julehøgtid, og eit godt koronafritt (etterkvart) 2021.

Jula 2019

Flokken vår

"Fylt av glede over livets under" heiter det i Svein Ellingsen sin fine salme. Sierra, vårt tredje barnebarn, vart fødd i juli. "Flokken" blir større, og med åra om mogleg endå viktigare.

I år tjuvstarta vi julefeiringa sidan det er andre som med rette også skal ha ein del av vår flokk. Å vakne søndag før jul og ha kjensla av 1. juledag var fint. Ingen stress. Kan tilrådast!

Livet er fullt av milepælar. I starten ligg alt framfor. Etterkvart meir balanse mellom framblikk og tilbakeblikk. Men uansett alder må vi aldri slutte å sjå framover. Men mest av alt leve her og no. 

I julebloggane dei to siste åra har vi delt om Olga sin kreftsjukdom som kom kasta på oss hausten 2017. Ein milepæl som sjølvsagt har prega oss, men som likevel ikkje har overskugga alt. I april registrerte legane ei lita endring i brystet, og tilrådde difor nye veker med cellegift som var avslutta i oktober. Behandlinga verkar bra, men er sjølvsagt tøff for kroppen. Men Olga meistrar godt å leve med sjukdommen. Ho trenar seg opp igjen. Bra for både kropp og sjel. Ho strikkar mykje, ei god avkobling når kroppen elles treng kvile. I år vart det mange mjuke pakkar under treet.

Ronja i løypa!

Gleda av snø og fjell er framleis stor. Oppheim har vore eit fint utgangspunkt for dette, men ei studioleiligheit har ikkje plass til så mange. Ronja kommenterte når ho var med oss opp ei helg: "Nei men mommo og besten; Har de kjøkken på soverommet?" Difor blir det ny hytte i Myrkdalen Vest med plass til flokken. 



Møvik Panorama har forøvrig ledig kapasitet for dei som vil komme på besøk. Å kunne veksle mellom byliv, kystliv og fjelliv er eit privilegium.

Godt selskap på Rhodos

Sol og varme gjev nødvendig påfyll av vitaminar for både kropp og sjel. Å reise saman med vener og familie eller berre oss to er viktig for oss. I år har vi hatt turar til både Kroatia/Montenegro, Rhodos, og Gran Canaria no før advent. Olga var også på jentetur til Portugal i vår.

I juli fekk vi vere med i Frida og Håvard sitt eventyrbryllup i Montenegro. Prest og kantor fekk framføre Trygve Skau sin "Våpendrager". Gode og viktige ord også for oss som har delt livet i lag i mange år:

Forteljaren

I august samla mor og far storflokken sin på Frænabu på Romsdalskysten. 35 i talet! Alltid kjekt å samlast.

Tur til Stadt

Vi veit også at invitasjonen til å besøke vener og familie alltid står open. Vegen til Førde er kort, og med ny Kona er rekkeviddeangsten vekke. Å møte gode vener på Stadt med Martin og Ragnhild som vertskap er umåteleg kjekt.

I Julebloggen 2018 gjorde vi opp status i familien. Ikkje dei store endringane, men Simon har fått si Silje tilbake til Bodø, og dei har flytta under same tak. Karina og Marte er begge deltidsstudentar.

Julefeiring del 2 skal vi ha saman med Simon og Silje. Når dei reiser sørover til Karmøy set vi oss i bilen i retning Nordfjord og seinare Romsdalen. Kjekt å besøke foreldra våre som i midten av 80-åra framleis bur heime og har vitet og humøret i behald.

Med ønskje om ei velsigna julehøgtid for alle!

Jula 2018

I fjor på denne tida piska vind og ver mot vindauga på Møvik. I år er det kvitt vinterlandskap som møter oss utafor hyttevindauget i Hemsedal. Og når vi har heile flokken vår samla er livet særleg lyst og fint.

Slik var ikkje livet då julebloggen vart skrive i fjor. Olga fekk kreftdiagnosen i oktober og vekene fram til jul var av dei mest krevande vi har opplevd i våre liv. Men utover vinteren 2018 var tilbakemeldingane frå legen meir og meir positive og Olga kunne avslutte cellegift behandlinga i slutten av februar. Etter det har ho kvar 3.veke fått antistoffbehandling som held kreftcellene i sjakk. Så langt har ho respondert godt på denne behandlinga, og når ho i går kunne spenne på seg skia igjen var det nok ein milepel på vegen tilbake til det normale. «Normalt» blir det aldri, men kva er eigentleg det?

Blar vi tilbake på dei siste Julebloggane, er desse prega av gleda over barnebarna sine inntog i liva våre. Ronja på 4 er det store forbildet for veslesøster Tomine på 2.  Tomine hermar, og fleire og fleire ord festar seg i vokabularet. Til sommaren kjem nr. 3. Då ventar Marte og Vebjørn sin første.

Ein juleblogg må ha ein visst oppsummerande karakter:

Adresse:

Frode og Olga: framleis Møvik og Bergen

Karina, Ole, Ronja og Tomine: Flytta frå Haganes til Straume i mai. (Enno meir tilgjengeleg for besteforeldre som vil stikke innom).

Marte og Vebjørn: Held framleis hus på Slettebakken.

Simon og Silje: Simon framleis i Bodø. Silje flytta i haust heim til Karmøy (praksis).

Jobb/skule/barnehage:

Simon: Framleis i Forsvaret. Frå januar 3 mnd på befalskule. Tek også studiepoeng (øk/mark/led) i tillegg.

Silje: 2.år på Politihøgskulen. Praksis heime på Karmøy dette året. Tilbake i Bodø til hausten.

Marte: Har fått fast jobb på Gimle ungdomsskole der ho har jobba dei siste åra. Starta i haust på master i spesialpedagogikk (deltid). Blir av dei mest velutdanna i familien når ho er ferdig.

Vebjørn: Reiser framleis jorda rundt for å ordne oljeinstallasjonar for Slumberger. Mest under vatn, utan sjølv å vere der.

Karina: Jobbar som fysioterapeut for barn og unge i Sund kommune, som neste år skal bli ein del av nye Øygarden kommune.

Ole: Har hatt eit lite år i IT avdelinga i fylkeskommunen. Tilbake til gamlejobben frå januar. Kjekt å vere ønska tilbaka.

Ronja: I avdeling «Villsauane» i Gardstunet barnehage på Fjell. Er snart i kategorien «dei viktige kontinuitetsberarane».

Tomine: I avdeling «Grisebingen», og er vel framleis å rekne som ein fersking?

Olga: Frå august tilbake i jobb som nettredaktør i Norges Musikkorps Forbund.

Frode: Rådgiver i fagavdeling skole i Askøy kommune i eit ekstraordinært godt fagleg og sosialt miljø.

Har gjort:

- Vårtur til Barcelona.

- Maitur til Bodø. Første gong minstemann var vertskap for sine foreldre.

- El-bil tur langs vestlandskysten for å besøke Eid og Aukra.
- Ei veke på Rhodos i haust saman med Karina & co var balsam for sjela.

- Turar «heim» til Førde for å besøke folk som betyr mykje for oss.

- Frode var saman med Øyvind på kitekurs i Kroatia i vår. 50 år ingen hindring …..

For ikkje å gløyme garasjebygging. God rekreasjon for ein som sit mykje framfor skjermen. Snart i mål.

Våre foreldre, Eli, Synnøve og Martin, er alle godt opp på 80-talet. Litt service må til. Synnøve ventar over nyttår på eit inngrep for å få pacemakeren til å virke slik den skal. For Eli var det dramatisk for nokre dagar sidan då hjartet stoppa å slå. Men pacemaker er no installert, og ho blir betre dag for dag. Vi er glade for å ha foreldre som bind saman.

Kvar vi bur og kva vi gjer er sjølvsagt ein viktig del av liva våre. Men vel så viktig er kven vi er. Når livet buttar mot er dette ein viktig dimensjon som kjem enno tydelegare fram. Ikkje alltid like enkelt å setje ord på, men likevel ofte banalt enkelt: 

«-Den beste medisinen for mennesker er omsorg og kjærlighet.

-Hva om den ikke virker?

-Øk dosen.»

Dette har vi fått oppleve i stort monn det siste året både frå kollegaer, vener og familie. Takk!

Mengder av informasjon flyt forbi oss dagleg. Enkelte er også flink til å stoppe opp og reflektere. Deler i år Hanne Skartveit sine kloke ord: 

«Julens budskap er håpet. I julefortellingen ligger begreper som nåde. På sitt beste er julen tiden da vi forsoner oss med vår egen skrøpelighet. Tilgir oss selv våre feil, aksepterer at vi ikke alltid er den beste versjonen av oss selv. Tenker gjennom hva som er viktig i livet, og hva som ikke betyr så mye.»

God jul og eit godt 2019 til alle!