Jula 2023

Det snør -
himmelsk korrekturlakk over feilstavet sommer

Slik ser det ut på Snytto i Myrkdalen når vi nærmar oss jul. Men denne strofa frå Anne Grete Preus har ein djupare botn enn som værmelding. Når livet går i mot, er det godt med relasjonar og opplevingar som kan ta fokus vekk frå det vanskelege. Det er godt å ha flokken vår rundt oss, og det er godt med vener og familie som bryr seg.

Dei fleste som les dette kjenner oss, og veit at Olga har vore kreftsjuk dei siste 6 åra. Behandlinga som er gitt har vore god, men har også gitt sine bivirkningar som har tært på kroppen. Etter at kreften spreidde seg til hjernen for 2 år sidan har fysiske funkjonar gradvis blitt redusert slik at Olga no har behov for mykje hjelp og støtte i kvardagen. Den siste tida har sjukdommen også gått ut over dei kognitive evnene som å hugse og ressonere. Når de snakkar eller tekstar med Olga vil de difor ofte oppleve dialogen som usamanhengande. Vi har vore, og ønskjer framleis å vere opne om sjukdomen og livet, så difor skriv vi det slik.

Det er framleis liv igjen sjølv om det er redusert, og vi må gjere det beste ut av det. Difor var det fint med ei veke i varmen i byrjinga av desember saman med Marte, Vebjørn, Sierra, Ruby, Vidar og May Jorunn (foreldra til Vebjørn). Familien "Lykkeland" har framleis adresse i Bergen, men startar i 2024 bygging av nytt hus i Dale der Vebjørn har vakse opp. Vebjørn fartar verda rundt i oljenæringa, medan Marte no er rådgjevar på Gimle ungdomsskole. Sierra og Ruby har "tøffelavstad" til barnehagen.

Vi har hørt at ingen snøfnugg er like,
og sånne under kan en tenke på en stund

Karina, Ole, Ronja og Tomine bur eit høveleg langt steinkast frå oss slik at det er lett å stikke innom. Jentene er blitt 2. og 4.klassingar. Fritidsaktivitetane er mangfoldige, noko som også får konsekvensar for foreldra sitt engasjement. Ole programmerer digitalt. Karina har nyleg fått fast stilling i Øygarden kommune for å jobbe med barn og unge med høgt skulefråvær.

Simon har adresse Bergen, men jobbar i forsvaret på Evenes. Kjekt å ha han heimom i helgar og friperiodar. Ski og motorsykkel er lidenskapar som blir dyrka utanom flylivet på jobb. Med gode kollegaer og vener både her og der går det fint å variere adresse.

Eg er blitt korsongar igjen. LokalVokal tilknytta Foldnes kyrkje er eit gospelkor med god kvalitet og godt fellesskap, for ungdommar i alle aldrar. Å få jobbe praktisk er godt for ein som ellers sit mykje framfor skjermen. Siste prosjekt i haust er tak over verandadør. Mykje av jobben blir no gjort frå heimekontor for å vere nær Olga. Etter nyttår prøver vi også å få noko meir kommunal hjelp som kan avlaste.

Takk for den unyttige snø
Til bry og til besvær

eller som Voss lyrikklag seier det:
- Dersom du vel å ikkje gleda deg over snøen, vil du ha mindre glede i livet, men same mengde snø.

Jula skal vi feire i Myrkdalen. Simon og Karina med familie er på plass. Marte og gjengen kjem i romjula. Nysnøen har lagt seg, og skia står klare i boda. Besten held framleis fast på telemarksknekken, sjølv om lettare skiutstyr kan friste.

Alt går litt langsommere her på jorden
Når hele himmelen faller ned

Av og til stoppar livet opp, eller går saktare om vi vil det eller ei. Andre gonger kan vi ta bevisste valg om å leve for, meir enn å leve av. Minner også om intensjonskanalen frå i fjor, om du har gløymd den.

Med ønskje om ei god og velsigna julehøgtid til alle ❤

Jula 2022

Det fine med juleblogg er at vi kan sjå tilbake på åra før som påminning om kva vi har gjort og kva vi har skrive. Ei intern minnebok som vi deler, og som de sjølvsagt er velkomen til å lese. Endringane er ikkje alltid så store, men livet treng ikkje vere kjedelig av den grunn.

Det var fint å kunne reise ut av landet igjen etter år med restriksjonar. I juni gjekk turen til Mallorca saman med Marte, Vebjørn, Sierra og Ruby. Fine dagar med sol og varme er godt for kropp og sjel. I september besøkte vi Costa Brava kysten. Denne gongen saman i godt selskap med Stig og Berit. 

Marte og Vebjørn sitt husprosjekt i Dale er sidan sist juleblogg blitt meir konkret med byggestart i 2023. 

På Brattholmen var årets høgdepunkt Tomine sin skulestart. For tida er dans viktigste fritidssyssel for henne og Ronja. Karina har også fått og tatt nye utfordringar som rettleiar for ungdom som treng hjelp til å komme tilbake til skulen. Padel ga slik meirsmak at eg kjøpte racketar til Ole og meg i bursdagsgåve til han. Vi har framleis til gode å slite dei ut.......

Endeleg vart det seriegull etter to sesongar bak Bodø-Glimt. Cupfinaleseier i mai var også ein høydare. 

At ellers så røde Simon ville vere med kamp varma også eit pappahjarte. Fotballtribuna blir ofte brukt til negative og ofte hatefulle ytringar til motstandarlaget. Å få møte sympatiske nordlendingar på stadion og i gatene var triveleg. Dette treng norsk fotball meir av.

Vi har hatt båt dei siste 20 åra. Usikker på om eg skulle skrive i eg-form sidan Olga meiner dette er mest mi greie. Har ikkje flagga båtlivet veldig høgt dei siste åra, men i sommar bytta vi ut Bellaen med ein Shark. Å ligge i stille havgap og sortere eigne tankar er balsam for sjela, men sjølvsagt også kjekt med selskap av store og små.

I oktober var det 5 år sidan Olga fekk kreftdiagnosen. Det er ikkje til å legge skjul på at cellegift og anna behandling set sine spor.  Å vere i jobb med ein kreftsjukdom er krevjande, og Olga er no 100% ufør. I fjor haust vart det også konstatert spredning til hjernen. Denne behandlast med gammakniv/strålekniv. Det skal ikkje mykje endring til i hjernen før det kan påverke vitale funksjonar. For Olga sin del gir det utslag på dårlegare balanse og finmotorikk. Kampen mot kreften er tøff, men legevitenskapen utviklar stadig ny behandling som gjev håp for framtid. 

Dei siste åra har det blitt ein vane å feriere til fjells for oss. Snytto i Myrkdalen har blitt ein fin samlingsplass for flokken, og i år blir det igjen felles julefeiring. Snøen har lagt seg, og vi har fått fine førjulsdagar i puddersnø. Sist julefeiring vart Besten gjennomskua som nisse, og han har ikkje fått fornya tillit. Det nye er visst imaginære nisser.....

Den kloke relasjonshøvdingen Jan Spurkeland har lært oss å skilje mellom "intensjonskanalen" og "feilsøkingskanalen". Byråkratiet, politikken og media har ein tendens til å leite etter feil, og mange av oss blir dratt med i den grøfta. Lat oss bruke 2023 til å vere meir på intensjonskanalen.

Med ønskje om ei god og velsigna julehøgtid til alle!

Jula 2021

"Eg har et julehjerte til deg
Som du kan henge på ditt juletre

Det kan du sjå på og tenke på meg

Som e so uendelig gla i deg"

Denne songen fekk vi av Ronja, Tomine og Sierra då vi starta julefeiringa for ei veke sidan. Vi må dele på godene, og i år feirar flokken vår med sine svigerfamiliar. Olga og eg er godt installert på Snytto og ser fram til fine og rolege dagar før vi blir fleire i romjula. Snytto flytta vi inn i til forrige jul, og den har gitt oss mykje glede det siste året både sommar og vinter. 

Destinasjonen er Myrkdalen Vest. Vesle julaftan er det -8 og fint vinterver ute. Det har lagt seg eit lite "melislag" på snøen som klarte å overleve mildveret tidlegare i månaden. Så skiturar ligg det godt til rette for.

Ruby vart født i mai. Førebels litt for ung til å glede Mommo og Besten med song, men absolutt ein solstråle og gledesspredar elles. Ho har no forstått at det er mogleg å komme seg framover i livet på eiga hand. Dette er livets under som vi undrar og gler oss over. For dei som ikkje har full oversikt er Vebjørn og Marte foreldra til Ruby, og Sierra stolt storesøster. Ordbanken til Sierra blir stadig utvida, og sortering og artikulasjonen av orda gjer at det stadig blir enklare å forstå kva ho vil. Foreldra er flinke til å gje korte snaps frå kvardagen til stor glede for oss som får sjå og høyre.

Sykkelturar med pappa sin elsykkel på Bergen sine fjell og snowboardsvingar i Myrkdalen er godt dokumentert. (I den grad du kan seie at snaps som dukkar opp og forsvinn er dokumentasjon.....). Marte og Vebjørn runda 30 i år, men Koronaene gjorde at den store festen måtte avlysast. Vebjørn jobbar framleis med oljeinstallasjonar i inn og utland. Marte kan no også tittelere seg som spesialpedagog etter fullført mastergrad gjennom to svangerskap. For tida handlar mykje om planer for husdrømmen som skal realiserast i Dale (Sunnfjord) dei neste par åra.

Karina og hennar flokk bur eit høveleg langt steinkast frå oss på Sotra. Ronja er blitt andreklassing, spelar fotball, og Besten har planar om at ho skal spele meir piano når Besten får/tek seg tid. I den alderen skiftar interessene fort. I fjor var det handball og turn. Tomine går siste året i barnehagen, og blir til hausten skulejente på Brattholmen skule. Det ser ho fram til. Karina og Ole held fram som fysioterapeut og programmerer. Slik er livet, ikkje så store endringar frå år til år når familien er etablert og ungane veks til.

Simon avslutta i haust eit års opphald i USA i forsvaret sin regi. Han har fått nye oppgåver og utfordringar og er no stasjonert på Evenes, med pendlarstatus til eiga leilighet i Bergen. (Om noko skulle lure er alt innanfor gjeldane regelverk 😏). Kjærasten Silje har fått fast jobb som politi på Karmøy, så det blir nok framleis litt "her og der", men dette fiksar ungdomane fint.

I haust måtte Olga i gang igjen med cellegiftbehandling. Kreften blir ho ikkje kvitt, men vi håpar og ber om at god behandling og gode medisinar skal halde den i sjakk så lenge som mogleg. Cellegifta er tøff med kroppen, og når forkjølelsesvirus i tillegg inntek kroppen fekk ho nokre tøffe veker i oktober og november. Men ho står han av, og siste kroppscanning viste gode resultat. Jobbing blir det naturleg nok mindre av når den viktigaste jobben er å halde kroppen best mogleg frisk. Men ho er produktiv med strikkepinnar og sylteglas noko store og små i flokken får nyte godt av. 

Neste år rundar eg 10 år i Askøy kommune. Askøyskolen er ein god arbeidsplass med faglege utfordringar og gode kollegaer både i fagavdelinga og ute på skulane. Opplever at det ikkje er lenge sidan vi tok opp teltpluggane og forlet Førde, men det er vel teikn på god livskvalitet når vi opplever at tida går fort. 

Etter å budd litt i byen og litt på strilalandet, melde vi i fjor haust flytting til Møvik for godt. Ein god plass å leve eit godt liv. 

Solstova som vi bygde på takterrassen i fjor gjev god ly for vinden samtidig som den slepp varme solstrålar inn og gjev vidsyn utover havet. 

Vi skal ikkje skryte på oss mykje bruk av kajakkane, men lever etter mottoet at det berre er det som ligg framom vi kan gjere noko med.

Men Bodø-Glimt; no er eg lei av sølv .... seier han som bur i Brann-land. Men far og son sat side om side i blått og raudt på Brann stadion 1.søndag i advent. 

Mor, far og svigermor Eli bur framleis heime i eigne hus. Sjølv om kroppen med åra slitest og krev litt service, er dei klåre i toppen og har humøret i behald. I påska rundar Eli 90 år, og storfamilien gler seg til å feire henne. I haust samla vi storfamilien Solemdal på Alexandra i Loen. Mor runda 85, men det var ikkje difor vi var samla seier ho som ikkje likar merksemd om seg sjølv, men som set stor pris på å ha flokken rundt seg.

I fjorårets juleblogg skreiv eg om ansleisåret 2020. 2021 vart heller ikkje tilbake til normalen sjølv om vi trudde det i haust. Men igjen må vi minne oss om at når det uventa og for mange det kritiske oppstår, bur vi i eit av landa med best sikringsnett, om det gjeld sjukdom, Korona eller straumprisar.

Vi ønsker alle ei velsigna julehøgtid, og ønskje om eit godt koronafritt 2022.

Jula 2020

Per Fuggeli introduserte omgrepet «Flokken». Dette er eg glad i, og eg er glad i min flokk. Som stadig veks. Til våren blir vi mommo og besten til 4 då Sierra får ei søster. Stor stas!

Ansleisåret 2020 er snart over. Ansleis ja, men likevel er mykje ved det same. Flokken vår og jobben vår er viktige fundament som ikkje har endra seg. Men for andre har ansleisåret ikkje vore like godt. Vi er takksame for å bu i landet med verdas beste sikringsnett.

Olga får god hjelp av verdas beste helsevesen. Finansiert av våre felles midlar. Kvar 3.veke får ho nødvendig men kostbar medisin for å halde kreftcellene i sjakk. Kvar 4. månaden viser CTen kven som har overtaket. Siste året har vore fint. I gang igjen på jobb, med god tilpassing.

Koronaen har gjort at vi begge har hatt mykje heimekontor. Mykje av jobben min i Askøy kommune kan eg gjere heimafrå, men når vi ikkje lenger kunne møtast fysisk har vi oppdaga kor viktig dette er for eit arbeidsfellesskap.

Sist fredag overtok vi hytta i Snytto (Myrkdalen vest). Etter intensive innflyttingsdagen har vi no fått flokken til fjells for julefeiring. Lite snø førebels, men vi stolar på snømeldingar seinare i jula. 

Simon har i haust vore i USA. Karantenetid gjer at han må tilbringe jula åleine. Trist, men desto kjekkare når han kjem til fjells i romjula. Men koronaen har gjort oss gode i digital kontakt, så det får vi nytte oss av i kveld. Mora har fylt opp fryser og kjøleskap, og han får prøvd seg som  julekokk. Men fleire problemstillingar dukkar opp; Kva med mandel i grauten?

I grautgryta på fjellet var det i går over 20 mandlar. Det ga rom for ulike reglar. Ronja meinte det var urettferdig sidan besten et meir graut enn ho. Løysinga vart like fulle skåler der berre første runde var gjeldande. Karina gjekk av men sigeren etter ometing med faren.

Karina har blitt ein del av laget i nye Øygarden kommune. Når ho ikkje er fysioterapeut går mykje av tida med til å vere mor. I november flytta dei eit par km til Brattholmen der skulen til Ronja ligg. Ja, skulejente er ho blitt, og handball og turn er favorittane i fritida. Tomine har eit år igjen i barnehagen, og synst det er flott. Ole programmerer, og med dagar framfor maskina må kroppen få fysiske utfordringar i fritida. Men den er ikkje heilt klar til ny Norseman enno.

Det er heller ikkje Marte som går med veksande mage. Ikkje så samarbeidsvillig denne gongen, så jobben ved Gimle skole har måtte vike noko no i haust. Koronaen har gjort at Vebjørn ikkje har vore på så mange oljereiser i haust. Sierra er blitt 1 år, og starta i haust i barnehage i tøffelavstand frå heime.

Litt lenger er det til Simon som i haust har vore i USA for videre skulering i forsvaret. Han og Silje har tatt opp teltpluggene i Bodø, og Silje har fått politivikariat heime på Karmøy. Kjekt, for det er ikkje så lett å få jobb i denne etaten.

Dette var flokken oppsummert i 2020.

Vi ønsker alle ei velsigna julehøgtid, og eit godt koronafritt (etterkvart) 2021.

Jula 2019

Flokken vår

"Fylt av glede over livets under" heiter det i Svein Ellingsen sin fine salme. Sierra, vårt tredje barnebarn, vart fødd i juli. "Flokken" blir større, og med åra om mogleg endå viktigare.

I år tjuvstarta vi julefeiringa sidan det er andre som med rette også skal ha ein del av vår flokk. Å vakne søndag før jul og ha kjensla av 1. juledag var fint. Ingen stress. Kan tilrådast!

Livet er fullt av milepælar. I starten ligg alt framfor. Etterkvart meir balanse mellom framblikk og tilbakeblikk. Men uansett alder må vi aldri slutte å sjå framover. Men mest av alt leve her og no. 

I julebloggane dei to siste åra har vi delt om Olga sin kreftsjukdom som kom kasta på oss hausten 2017. Ein milepæl som sjølvsagt har prega oss, men som likevel ikkje har overskugga alt. I april registrerte legane ei lita endring i brystet, og tilrådde difor nye veker med cellegift som var avslutta i oktober. Behandlinga verkar bra, men er sjølvsagt tøff for kroppen. Men Olga meistrar godt å leve med sjukdommen. Ho trenar seg opp igjen. Bra for både kropp og sjel. Ho strikkar mykje, ei god avkobling når kroppen elles treng kvile. I år vart det mange mjuke pakkar under treet.

Ronja i løypa!

Gleda av snø og fjell er framleis stor. Oppheim har vore eit fint utgangspunkt for dette, men ei studioleiligheit har ikkje plass til så mange. Ronja kommenterte når ho var med oss opp ei helg: "Nei men mommo og besten; Har de kjøkken på soverommet?" Difor blir det ny hytte i Myrkdalen Vest med plass til flokken. 



Møvik Panorama har forøvrig ledig kapasitet for dei som vil komme på besøk. Å kunne veksle mellom byliv, kystliv og fjelliv er eit privilegium.

Godt selskap på Rhodos

Sol og varme gjev nødvendig påfyll av vitaminar for både kropp og sjel. Å reise saman med vener og familie eller berre oss to er viktig for oss. I år har vi hatt turar til både Kroatia/Montenegro, Rhodos, og Gran Canaria no før advent. Olga var også på jentetur til Portugal i vår.

I juli fekk vi vere med i Frida og Håvard sitt eventyrbryllup i Montenegro. Prest og kantor fekk framføre Trygve Skau sin "Våpendrager". Gode og viktige ord også for oss som har delt livet i lag i mange år:

Forteljaren

I august samla mor og far storflokken sin på Frænabu på Romsdalskysten. 35 i talet! Alltid kjekt å samlast.

Tur til Stadt

Vi veit også at invitasjonen til å besøke vener og familie alltid står open. Vegen til Førde er kort, og med ny Kona er rekkeviddeangsten vekke. Å møte gode vener på Stadt med Martin og Ragnhild som vertskap er umåteleg kjekt.

I Julebloggen 2018 gjorde vi opp status i familien. Ikkje dei store endringane, men Simon har fått si Silje tilbake til Bodø, og dei har flytta under same tak. Karina og Marte er begge deltidsstudentar.

Julefeiring del 2 skal vi ha saman med Simon og Silje. Når dei reiser sørover til Karmøy set vi oss i bilen i retning Nordfjord og seinare Romsdalen. Kjekt å besøke foreldra våre som i midten av 80-åra framleis bur heime og har vitet og humøret i behald.

Med ønskje om ei velsigna julehøgtid for alle!